Index

สารบัญ

📚 สารบัญ

⏳ กำลังโหลดโพสต์ทั้งหมด...

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ตอนที่ 0001 กลับสู่ศูนย์

เมืองหลัว  ฤดูใบไม้ร่วง ภายในห้องทำงานอันว่างเปล่า  ใต้แสงหลอดไฟสีขาวจืดจาง  หมอวัยกลางคนเลื่อนแว่นตาบนสันจมูก “เฉินจี้  สวัสดี  ฉันจะถามเธอสักสองสามข้อ  หลังจากเธอตอบ  ทางนี้จะประเมินตามดุลยพินิจ  แบ่งเป็นห้าระดับ  คือ  ‘ไม่มี’  ‘เล็กน้อย’  ‘ปานกลาง’  ‘รุนแรง’  ‘รุนแรงมาก’  คุณพร้อมหรือไม่” “พร้อม” “เธอต้องการจบชีวิตหรือไม่” “......จบชีวิตใคร?” “ของตัวเอง” “ไม่ครับ” หมอวัยกลางคนลังเลครู่หนึ่ง  “เธอผูกพยาบาทหรือไม่  ยากที่จะให้อภัยผู้ที่เคยทำร้ายเธอหรือไม่” “ผมไม่ผูกพยาบาท” “เธอหลงลืมง่ายหรือไม่  ยังจำอะไรเกี่ยวกับตอนอายุสิบสองได้บ้าง?” ฝั่งตรงข้ามหมอ  เฉินจี้วัยสิบแปดปี  เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างสู่ราตรีมืดมิด  “อายุสิบสอง?  ฤดูร้อนปีนั้น  หม่าข่ายเพื่อนข้างโต๊ะแอบเอายางลบผมไปก้อนหนึ่ง  นั่นยางลบก้อนโปรดเลย  เพราะมีรูปอุจิฮะอิทาจิอยู่ด้วย” หมอหันกลับไปดูคำถามผูกพยาบาทข้อก่อนหน้า  ขีดฆ่า  ‘1  คะแนน,  ไม่มี’  แล้วเข...
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 0007 บุพการี

ถนนเงียบสงัด  อาคารหลังคาสีเทาเรียงรายสูงต่ำลดหลั่น  ชายคาโค้งงอนราวกับคลื่นในมหาสมุทรสีดำยามราตรี  แข็งค้างอยู่ในกาลเวลา หมอเฒ่าเหยาเอามือไพล่หลัง  เดินเชื่องช้าอยู่ข้างหน้า  เฉินจี้เดินตามหลังอย่างเงียบขรึม  เขามีคำถามมากมายในหัว  อาทิ  เป่ยจวีลู่โจวอยู่ที่ไหน  ท่านรู้จักชายหนุ่มชื่อหลี่ชิงเหนี่ยวหรือไม่  สี่สิบเก้าชั้นฟ้าคืออะไร แต่เขารู้ว่าตนถามไม่ได้  ได้แต่ฝังข้อสงสัยเหล่านั้นไว้ในใจ หมอเฒ่าเหยาแปลกใจ  “ปกติเจ้าช่างพูดราวกับผ้าขี้ริ้ว  วันนี้เงียบไปได้?” เฉินจี้ใจกระตุก  “ยังเพราะเรื่องในจวนโจว  ท่านไม่ให้ข้าพูดถึง” หมอเฒ่าเหยาถามขึ้นฉับพลัน  “เจ้าฆ่าคนแล้ว?” เฉินจี้เงียบไปนาน  “ไม่ได้ฆ่า” หมอเฒ่าเหยาหัวเราะเบาๆ ไม่ถามต่อ ตลอดทาง  ชายชราไม่เอ่ยถามเรื่องคืนนี้อีกเลย  ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินไปราวหนึ่งเค่อ  เฉินจี้จึงมองเห็นประตูใหญ่ทาสีแดงอันกว้างขวางของจวนจิ้งอ๋องแต่ไกล  ทหารยามหน้าประตูถือหอกยืนตระหง่าน  สวมเกราะเหล็ก  ราชสีห์หินสองข้างประตูดู...
อ่านเพิ่มเติม

ตอนที่ 0006 เพื่อนร่วมงาน

  “ในเมืองหลัวมีร้านขายกระดาษสาอย่างน้อยยี่สิบร้าน  เบื้องหลังล้วนเป็นขุนนางผู้มีอำนาจ  ข้าต้องไปร้านไหนล่ะ?”  เจียวถู่กลอกตาขาว เฉินจี้  “ถ้างั้นต้องถามท่านโจวแล้ว” เจียวถู่กระโดดลงจากหลังโจวเฉิงอี้  แล้วพลิกตัวอีกฝ่ายหงายขึ้น  “ท่านโจว?” “อ้าว  ท่านโจว?!” กลับเห็นโจวเฉิงอี้หน้าเขียวคล้ำ  ตาเบิกกว้าง  ตายสนิทไปแล้ว “เจียวถู่  เจ้าพลาดท่าฆ่าเขาตาย!”  หยุนหยางร้องลั่น เจียวถู่กลอกตาขาว  “อย่ามาโยนความผิดให้ข้า  เขาตายเพราะพิษ” หยุนหยางแปลกใจ  “ถุงพิษในปากเขา  ข้าเอาออกแล้วนี่” เจียวถู่  “บนตัวเขาต้องซ่อนยาพิษไว้ที่อื่นอีกแน่  เมื่อครู่ทำทีจะฆ่าเจ้าหนุ่มนี่  แต่ความจริงแอบหยิบยาพิษจากตัว” “นั่นก็เป็นความรับผิดชอบของเจ้า  เจ้าเป็นคนดูแลเขา” “ถ้าเจ้าจะโยนความผิดให้ข้าอีก  ข้าจะกลับแล้วนะ” หยุนหยาง  “ขอโทษ  ข้าพลั้งปาก...” เจียวถู่มองไปทางเฉินจี้  “หาทีละร้านช้าเกินไป  ยิ่งนานเข้าจะพลาดปลาใหญ่ตัวนี้แน่  เจ้ามีวิธีอะไรไหม?” เฉินจี้บรรจงล...
อ่านเพิ่มเติม